Log No.7569

 ณ ส่วนลึกของป่าไร้อรุณ มีการต่อสู้เกิดขึ้นต่อเนื่องกินเวลาหลายวัน อสูรนับสิบกระโจนใส่อยู่เรื่อย ราวกับจะไม่ให้เหยื่อของมันได้พักหายใจ • ฉึก... สวบ... ฉัวะ... • เสียงของคมมีดฟาดฟันต่อสู้กับอสูร ดังวนซํ้าไปมาจนทำให้ลืมบางสิ่งไป มีเพียงแค่รอดไปจากตรงนี้เท่านั้น • • • ในที่สุดการต่อสู้ที่ยาวนานก็สิ้นสุด... ร่างเล็กทรุดเข่าลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า มองซากของอสูรนับร้อยด้วยแววตาที่ว่างเปล่า พร้อมกับรอยสีดำตั้งแต่แขนซ้ายจนถึงคอ จากพิษที่ได้รับในการต่อสู้ • "เพียงแค่ลั่นไก..." • เรือนผมสีดำเดินเข้ามา พร้อมยื่นก้อนโลหะรูปร่างแปลกตา • "..." • ร่างเล็กมองของในมืออีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะฉีกยิ้มรับมันมาจ่อไว้ที่ขมับของตัวเอง • ปัง! • เสียงลั่นไกดังขึ้นในบริเวณเล็กๆ ราวกับว่าเสียงที่ควรดังสนั่นป่า ได้ถูกต้นไม้รอบๆดูดกลืนเสียงไปจนมีเพียงสองร่างที่ยืนอยู่ได้ยิน • "ทำไมถึงยังอยู่..." • เรือนผมสีดำเอ่ยด้วยความตกใจกับภาพเบื้องหน้า ลูกบาศก์สีน้ำเงินส่องแสงอ่อนๆ พุ่งกระแทกมือของร่างเล็กที่กำลังจะลั่นไก ทำให้กระสุนกระเด็นไปทางอื่น • ตุ๊บ! • ก้อนโลหะร่วงจากมือน้อย สลายไ

ในความมืดที่ว่างเปล่า และเงียบงัน เสียงหัวเราะที่ให้ความรู้สึกขนลุก ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าเปล่าที่ก้าวอย่างช้าๆ • "นี่~ คิดอะไรอยู่เหรอ? สาเหตุที่รังสรรค์มันขึ้นมา เพื่ออะไรกันนะ?" • คำถามถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยียวน แต่ก็ให้ความรู้สึกอันตรายเช่นกัน • "เอาเถอะ~ ถ้าแบบนั้น จะไม่เกรงใจล่ะนะ~" • "เลือกให้ดีล่ะ~" • • • "Choose your knight and let's play a game~" • • • "A game that decide all of us~" 

 ณ ป่าลึกที่รุ่งอรุณไม่เคยมาเยือน มีเพียงแสงจันทร์ที่คอยส่องสว่าง ความหนาวเย็นจึงปกคลุมตลอดปี แต่ก็ไม่ถึงกับมีหิมะ ริมธาณที่ไหลอย่างเงียบงัน เสียงของกระดูกที่ถูกคมเขี้ยวที่ทรงพลังบดขยี้ บางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กำลังกินอย่างหิวโหยราวกับว่าไม่ได้กินอะไรมาเกือบปี หรือหลายปี • "น้อยเหมือนเดิมทุกมื้อเลยนะ... ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ถึงทนปล่อยได้" • มันเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งมองเงาสะท้อนบนผิวนํ้า พลางแทะ'อาหาร' • "...." • คู่สนทนาหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับไปนั่งดูเงาสะท้อนต่อ • "มากกว่านี้... อาหารมากกว่านี้... แล้วพวกเราจะได้ไม่ต้องหนี หรือหลบซ่อน!" • มันแยกเขี้ยวคำราม ด้วยความหงุดหงิด พุ่งเข้าฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ของคู่สนทนา ของเหลวที่ดำไหลอาบซีกซ้าย • "หิวเหลือเกิน... ได้เวลาออกล่า..." • มันพึมพำทั้งที่เขี้ยวยังคงฝังอยู่ในเนื้อ ร่างที่เคยนั่งนิ่งก็กัดฟัน พยายามดิ้นด้วยความเจ็บปวด หยิบมีดออกมาแทงไปที่คอของมัน สร้างบาดแผลสาหัส จนร่างใหญ่ที่ผอมซูบต้องอ้าปากถอยออกมา • ฉึก! • สองมือน้อยๆกำมีดแน่น ใช้จังหวะที่มันกำลังเสียหลักแทงซํ้าตรงกลางอกอย่างเต็

 ณ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้มีกิ่งก้านใบดูอุดมสมบูรณ์ แต่กลับมีสีดำ ทำให้บรรยากาศมืดมิด หนาวเหน็บ และเงียบงัน ในส่วนลึกของป่านั้นมีประกายตามจังหวะเสียงเสียงกระทบกันของโลหะ คมมีดสองเล่มปะทะกันอย่างต่อเนื่อง • ร่างเล็กในชุดเครื่องแบบได้แต่ตั้งรับ ราวกับว่ากำลังลังเล ในขณะที่คมมีดของดวงตาสีฟ้าอันเย็นเยียบนั้นไม่มีความปราณี • "จะดิ้นรนได้อีกกี่นํ้ากัน..." • เสียงที่นิ่งเรียบเอ่ยขึ้น โดยที่ปลายมีดยังคงเล็งไปที่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ • "ของแบบนั้นน่ะ มันไม่มีอยู่หรอก ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน" • สิ้นเสียงนั้น มีดที่เต็มไปด้วยความลังเลได้หลุดออกจากมือบาง พร้อมกับร่างในเครื่องแบบขาดลุ่ยล้มหงายลงกับผืนหญ้า ตามด้วยเท้าที่เหยียบซํ้าลงกลางลำตัว หากแรงอีกนิดซี่โครงได้หักแน่นอน • "มันไม่เคยมี และจะไม่มี" • มีดที่ไร้ความปราณีแปรเปลี่ยนเป็นหอกสีดำ เสียบเข้ากลางอกในพริบตา เหลือไว้เพียงร่างที่ถูกตรึงไว้กับพื้นด้วยหอก • • • "มันจะต้องมีอย่างแน่นอน..."

  มันเป็นวันธรรมดาที่น่าเบื่อเช่นเคย... ทุกคนต่างยิ้มแย้ม แต่แววตาพวกนั้นกลับตรงกันข้ามกับสีหน้าที่แสดงออกมา "สนใจรับเบเกอรี่เพิ่มไหมคะ? ทางเรามีโปรโมชั่นซื้อ 1 แถม 1" "ไม่ครับ" ผมตอบตัดบทออกไป โดยตายังคงมองมือถือ อีกมือหยิบธนบัตรจ่ายค่ากาแฟอย่างไว อยากกลับแล็ปเร็วๆแล้ว ทำไมเครื่องชงกาแฟต้องมาเสียตอนนี้ด้วย ไม่อยากออกมาตอนเช้าเลย... ในที่สุด... ทันทีที่ถึงคิว ผมรับกาแฟร้อน อย่างรวดเร็วและระมัดระวัง เตรียมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ ที่ประตูนั้นเอง ผมก็ได้พบ... แววตาที่แตกต่างจากคนอื่นๆ แววตานั้น... ทำไมกัน... ความรู้สึกนี้... อยากได้เหลือเกิน... ผมได้แต่เก็บอารมณ์เอาไว้ รุดกลับไปสืบข้อมูลทันที จากท่าทางคงจะเป็นคนในพื้นที่ แบบนั้นก็หาไม่ยาก การเข้าถึงก็เช่นกัน ในยุคสมัยที่การติดต่อสื่อสารสะดวก ไม่นานก็เอื้อมมือไปถึงตัว พอได้พูดคุยก็ยิ่งอยากได้ขึ้นไปอีก  ไม่กี่วันต่อมาก็ได้เดินทางเพื่อพามาที่แล็ป แน่นอนว่าเป็น การเจรจา ผมเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะใช้วิธีลักพาตัวที่สร้างเรื่องยุ่งยากหรอกนะ หลังจากที่ได้สบตากันตรงๆต่างฝ่ายต่างก็เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบสนองสิ่งที่ตัวเองต้องกา

 "หลังๆ รู้สึกจะมาที่นี่บ่อยขึ้นนะเนี่ย..." • ร่างเล็กยิ้มขำเบาๆ พึมพำกับตัวเอง พลางปล่อยให้สายลมอ่อนๆ ปะทะกับใบหน้า โดยมีลูกบาศก์ลอยอยู่รอบๆเช่นเดิม • "ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกันนะ..." • "..." • ว่าแล้วก็ยืนมองสุดขอบฟ้าอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะยกแขนบิดขี้เกียจ วาดนิ้วเรียกลูกบาศก์กลับมาที่มือ เตรียมเดินกลับเข้าเรือ • "เอาล่ะ เอกสารรออยู่เพี-!!!" • ทันทีที่หมุนตัวเตรียมจะก้าวขา ก็ร่วงลงไปกองกับพื้นโดยไม่รู้ตัว ในจังหวะที่กำลังจะยันตัวลุกขึ้นยืนนั้นเอง หยดของเหลวสีดำก็หยดออกมาจากมุมปาก สร้างความแปลกใจให้กับเจ้าตัว ตามด้วยลูกบาศก์สีดำที่กลิ้งออกมา เผยให้เห็นรอยร้าว  • "เอ๊ะ.... ทำไมล่ะ..." • ทั้งที่คิดว่า รักษาสมดุลไว้ดีแล้วแท้ๆ... ทำไมถึง... • {ยังจะถามอีกนะ... ก็น่าจะรู้ตัวนี่?....} • เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับเรือนผมสีขาวที่เข่าลงมาสบตา • "อา... แบบนี้ก็แย่น่ะสิ... ถ้าหลุดการควบคุมพิกัด... จะหลุดไปที่ป่าอีก..." • ร่างบางที่นอนไร้เรี่ยวแรงค่อยๆพลิกตัวคว้า ลูกบาศก์เอาไว้ แต่ทันที่ทีแตะ วิสัยทัศน์ก็ดับวูบไป • • • แย่จัง... ง่วงซะแ

 [ณ ดาดฟ้าเรือนาวา] • • • เรือนผมสีน้ำเงินอมฟ้า ยืนเกาะระเบียงมองแผ่นกระดาษในมือ ผมที่ไหลลงมาปรกบวกกับสายลมอ่อนๆพัดปอยผมจนบดบังดวงตา ลูกบาศ์กคู่ใจลอยวนอยู่รอบๆ พร้อมกับเปลี่ยนรูปร่าง เพิ่ม-ลดด้านของตัวเองแบบสุ่ม • "ยังไงก็ไม่คิดเลยว่าจะเร็วขนาดนี้... เป็นห่วงคุณต้นเรือแหะ..." • ร่างเล็กถอนหายใจพลางพึมพำบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะชะงักหันไปมองแขนซ้ายของตน ก็เห็นว่ามีของเหลวสีดำหยดจากปลายนิ้ว แม้ว่าจะใส่เสื้อแขนยาวอยู่แต่ก็เดาได้ไม่ยาก ตามด้วยเสียงที่ร่างบางในชุดเครื่องแบบคุ้นเคยมากกว่าสิ่งใด เสียงที่ตอนนี้มีเพียงเรือนผมสีน้ำเงินเท่านั้นที่ได้ยิน • [สัญญาณนั่นมัน...] • "...." • แต่ก็ไม่มีการตอบกลับ มือที่ถือเอกสารอยู่ก็ปล่อยให้แผ่นกระดาษปลิวหายไป • "หืม?" • ในจังหวะที่กำลังเดินกลับเข้าตัวเรือ ดวงตาใต้ปอยผมก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า แล้วยกมือกุมแขนซ้ายเบาๆ • "บ้าจริง..." • เรือนผมสีนํ้าเงินรีบสาวเท้า วาดนิ้วมือซ้ายสั่งลูกบาศก์ที่เปลี่ยนรูปร่างอยู่รอบตัว ให้เปิดประตูมิติขนาดสองฝ่ามือ สำหรับสื่อสาร • "นี่... ขอแรงหน่อยสิ... ×××××..." • เขาเอ่ยขึ้

ต่อจาก The wood  เปรี๊ยะ • เสียงของบางสิ่งที่กำลังร้าว จนดูเหมือนว่าแค่แตะเบาๆก็แตกได้อย่างง่ายดาย พร้อมกับกรงเล็บสีดำขนาดใหญ่ของอสูรกำลังเหยียบร่างเล็กในชุดเครื่องแบบ ที่ตอนนี้มีสภาพสะบักสะบอมจากการโจมตี และกระแทกต่างๆ • อ่า... แย่แล้ว... • ลูกบากศ์สีดำกลิ้งหลุดจากมือ พร้อมกับรอยร้าวที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกถึงสภาพของผู้ถือครอง • "..." • เรือนผมสีขาวนั่งดูเหตุการณ์อยู่บนต้นไม้ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ อยู่เงียบๆ • ทำไมล่ะ... ทำไมกัน... • กริ๊ก! • ในจังหวะนั้นเองที่อสูรร่างใหญ่ซัดร่างเล็กซํ้ากำลังจะอ้าปากกินนั้น เสียงของแก้วที่กระทบกันก็ดังขึ้นมาจากลูกบากศ์ที่หลุดมือไปก่อนหน้า ด้วยแรงลมที่มาจากกรงเล็บก่อนหน้า ทำให้มันกลิ้งมาเบื้องหน้าร่างที่นอนนิ่ง แสงสีขาวอ่อนๆ ไม่เจิดจ้าจนแสบตา และให้ความรู้สึกอบอุ่นก็สะท้อนอะไรบางอย่างให้ร่างเล็กเห็น • "ลืมไปได้ยังไงกัน... ลืมไปซะสนิทเลย..." • เขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับลูกบากศ์ที่คืนสภาพอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้าไปกระแทกลำตัวของอสูรจนกระเด็นออกไป ร่างเล็กที่แน่นิ่งไปก็ค่อยลุกขึ้น พร้อมกับเครื่องแบบที่กลับคืนสภาพเดิม และเสียงหัวเราะอย่างส

ต่อจาก Off-Track ณ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้มีกิ่งก้านใบดูอุดมสมบูรณ์ แต่กลับมีสีดำ ทำให้บรรยากาศมืดมิด หนาวเหน็บ และเงียบงัน ได้เกิดรอยแยกช่องว่างมิติ พาร่างเล็กร่วงลงมาในระดับความสูงที่ไม่ทำให้บาดเจ็บ • ตุบ! • ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมาสังเกตรอบตัวดีๆ เสียงฝีเท้าของบางสิ่งนับร้อยก็พากันเข้ามาหาเรือนผมสีนํ้าเงินช้าๆ พร้อมแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ จ้องมองไปที่เป้าหมายของมันด้วยดวงตาที่ส่องประกายในเงามืดเหล่านั้น ทำให้ร่างเล็กรู้ได้ในทันทีว่า ตอนนี้อยู่ตรงไหนของแผนที่ • "กรรรรร" • ลูกบากศ์สีดำส่องแสงที่ฟ้าอ่อนๆขับไล่อสูรร้ายไม่ให้เข้ามารุมทำร้าย ทว่าอสูรบางส่วนก็ยังพยายามหาช่องว่างเข้าจู่โจมเรื่อยๆ ทำให้ร่างบางต้องคอยรักษาแสงสว่าง และคอยป้องกันตัวไปพร้อมๆกัน แต่ด้วยสภาพในตอนนี้ดูท่าจะคงสภาพได้ไม่นาน • กรงเล็บสีดำของอสูรร้ายสามารถเข้าข่วนมือขวาของร่างเล็ก น่าแปลกที่ไม่มีบาดแผลใดๆ แต่เกิดเป็นรอยสีดำ แผ่ขยายขึ้นเรื่อย สร้างความเจ็บปวดจนต้องชะงัก ทรุดไปครู่หนึ่ง เพราะแสงที่ยังส่องสว่างอยู่ทำให้อสูรยังไม่สามารถหาจังหวะเข้าถึง เหล่าอสูรนับสิบตัวยังคงจ้องจะเข้าจู่โจมอย่างไม่ละสายตา

 ณ นาวาลอยฟ้าที่กำลังจอดนิ่งอยู่ เรือนผมสีนํ้าเงินในเครื่องแบบนั่งอยู่บนระเบียงดาดฟ้าเรือ เหม่อมองลงไปเบื้องล่าง ผิดกับนิสัยที่มักจะนั่งอยู่ในเรือ สายลมอ่อนๆพัดผ่านร่างเล็กไป พร้อมกับร่างเงาของเรือนผมสีขาวยืนข้างๆเอามือไขว้หลังยิ้มมุมปากมองออกไปในความว่างเปล่าเบื้องหน้า • "ออกไปไม่ได้ล่ะสิ?" • ดวงตาสีฟ้านิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะตอบกลับไป • "อีกอย่าง..." • "ทุกคนดูสนุกก็ดีแล้ว" • ร่างเล็กยิ้มบาง ทำให้เรือนผมสีขาวสบตามองอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมา เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมกับมือบางที่ผลักให้อีกฝ่ายผลัดตกจากระเบียงลงไป • "ออกไปเที่ยว เดินป่าหน่อยเป็นไง?" • ด้วยความสูงระหว่างระเบียงถึงพื้นเบื้องล่างที่ห่างกันมาก ทำให้เรือนผมสีฟ้ามีเวลาเรียกลูกบากศ์สีดำ ออกมาเตรียมจะรับมือ แต่ก็ต้องชะงักไป จู่ๆร่างก็เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยอะไรบางอย่าง พร้อมกับรอยร้าวบนลูกบากศ์ มือทั้งสองกลายเป็นเหมือนภาพที่ถูกคลื่นแทรก คล้ายทีวีที่ไม่มีสัญญาณ • "ชู่~ ฝืนมากมันจะยิ่งหนักนะ" • "หน้าที่ของมันคือเชื่อมต่อพิกัดต้นกำเนิด กับจุดยืน เมื่อ 'เกิดคว

 [ณ ???] • ในห้วงมิติอันว่างเปล่าที่แทบจะไม่มีใครรับรู้ถึงสถานที่นี้... ตอนนี้มันได้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เย็นเยียบ ราวกับว่า... มีบางสิ่งที่น่ากลัว และไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว... • "ยังคงดื้อดึงเหมือนเดิม..." • เสียงสาเหตุของบรรยากาศที่เปลี่ยนไปเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองร่างเบื้องหน้าที่ถูกบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายหนาม แต่เรียวยาวเหมือนหอกผุดขึ้นมาแทงแขน กับอกเป็นส่วนใหญ่ และไม่ลึกมาก ดึงให้เท้าลอยเหนือพื้นเล็กน้อย • "....." • ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับไปนอกจากนํ้าที่ไหลอาบแก้ม ดวงตาที่เย็นเยียบเหลือบมองใบหน้าที่ถูกผมปรกจนสังเกตสีหน้าได้ยาก • "งั้นก็ได้.... ย่อมได้..." • สิ้นเสียงหนามสีดำก็เริ่มแผ่กิ่งก้านจนแทงลึกกว่าเดิม รอยสีดำรอบๆบริเวณที่สัมผัสกับหนาม ก็แผ่ขยายจนเกือบจะคลุมทั้งตัว • จู่ๆ กลุ่มแสงสีขาวก็รวมตัวกันจากที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นรูปร่างของคนในเครื่องแบบที่มีความเฉพาะตัว มาปรากฏเบื้องหน้าของร่างที่กำลังถูกหนามตรึงเอาไว้ • เปรี๊ยะ... เปรี๊ยะ-เพล้ง! • ทันทีที่กลุ่มแสงเอื้อมมือไปแตะหนาม รอยร้าวสีขาวก็ปรากฏขึ้นไปทั่วหนาม ก่อนที่มันจะแตกสลาย พร้อมกับรอยสีดำบนร่างเล็กท

ณ สวนแห่งบันทึกนภา แม้ว่าจะถูกเรียกว่าสวน แต่ก็ไม่ได้มีแม้แต่ต้นหญ้า หรือแสงแดด เป็นเพียงเหมือนห้องสีขาวที่กว้างไม่สิ้นสุด มีเพียงแค่ร่างเล็กกับลูกบากศ์ขนาดน้อยใหญ่ ลอยคละกันอย่างอิสระด้วยความเร็วที่ช้าจนแทบไม่เห็นว่าขยับ หรือก็ไม่ขยับเลย... "นั่นคือทางที่เลือกงั้นเหรอ?" ดวงตาสีฟ้าที่ส่องประกายในเงามืด เชยคางมองร่างเล็กที่นั่งอีกฝั่งด้วยแววตาที่เย็นเยียบ "จะใส่มันไปอีกนานแค่ไหนกัน... จะทำแบบนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน..." ร่างเล็กไม่ตอบอะไร นอกจากนั่งกอดเข่าก้มหน้าปล่อยให้ผมปรกหน้าจนบดบังดวงตา "ทั้งที่ได้รับภูมิคุ้มกันมาแล้ว ทำไมถึงยังเลือกที่จะกลับไปที่นั่นอีก..." "ย่อมได้..." "หวังว่าคงจะเตรียมใจที่จะผลกระทบจากการเลือกแล้วสินะ..."

ร่างเล็กนั่งก้มมองมือของตัวเองก่อนที่จะกุมเอาไว้แน่น ราวกับพยายามปลอบใจตัวเอง "▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒▒" ในจังหวะนั้นเอง... มือบางก็ลูบหัวกับมือหนาที่ลูบหลังอย่างช้าๆ ราวกับกำลังปลอบโยน พร้อมเอ่ยบางอย่างออกมา หยดน้ำสีใสไหลอาบแก้มเล็ก พร้อมกับรอยยิ้มบางที่หันไปหาทั้งสอง ราวกับจะขอบคุณพวกเขา