Consume
ณ ป่าลึกที่รุ่งอรุณไม่เคยมาเยือน มีเพียงแสงจันทร์ที่คอยส่องสว่าง ความหนาวเย็นจึงปกคลุมตลอดปี แต่ก็ไม่ถึงกับมีหิมะ ริมธาณที่ไหลอย่างเงียบงัน เสียงของกระดูกที่ถูกคมเขี้ยวที่ทรงพลังบดขยี้ บางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กำลังกินอย่างหิวโหยราวกับว่าไม่ได้กินอะไรมาเกือบปี หรือหลายปี
•
"น้อยเหมือนเดิมทุกมื้อเลยนะ... ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ถึงทนปล่อยได้"
•
มันเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งมองเงาสะท้อนบนผิวนํ้า พลางแทะ'อาหาร'
•
"...."
•
คู่สนทนาหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับไปนั่งดูเงาสะท้อนต่อ
•
"มากกว่านี้... อาหารมากกว่านี้... แล้วพวกเราจะได้ไม่ต้องหนี หรือหลบซ่อน!"
•
มันแยกเขี้ยวคำราม ด้วยความหงุดหงิด พุ่งเข้าฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ของคู่สนทนา ของเหลวที่ดำไหลอาบซีกซ้าย
•
"หิวเหลือเกิน... ได้เวลาออกล่า..."
•
มันพึมพำทั้งที่เขี้ยวยังคงฝังอยู่ในเนื้อ ร่างที่เคยนั่งนิ่งก็กัดฟัน พยายามดิ้นด้วยความเจ็บปวด หยิบมีดออกมาแทงไปที่คอของมัน สร้างบาดแผลสาหัส จนร่างใหญ่ที่ผอมซูบต้องอ้าปากถอยออกมา
•
ฉึก!
•
สองมือน้อยๆกำมีดแน่น ใช้จังหวะที่มันกำลังเสียหลักแทงซํ้าตรงกลางอกอย่างเต็มแรง
•
"สุดท้ายก็จะได้ผลแค่ชั่วคราวเท่านั้น... เหมือนกับทุกๆครั้ง..."
•
มันเอ่ยทิ้งท้ายก่อนที่จะแน่นิ่งไป ทิ้งให้ร่างเล็กนอนหายใจรวยรินกับพิษบาดแผลที่ซีกซ้าย
