Log No.7569

ถึงจะไม่ใช่การรักษา ก็ไม่เป็นไร... ขอแค่มีใครสักคน นั่งตรงนั่น... ตั้งแต่เมื่อไหร่... ที่รู้สึกสิ้นหวัง จนกลายเป็นความต้องการแบบนี้... ห้องสีขาวที่ไม่รู้ว่ากำแพงอยู่ตรงไหน เหมือนกับโลกที่มีแต่สีขาว และเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเข้มสองตัววางเข้าหากัน แต่ก็ห่างมากพอให้โต๊ะวางได้ ตัวหนึ่งเป็นของเรา อีกตัวเป็นนักจิต ผู้ชายตัวสูงราวๆ 175 ซม. ผมชายมัดหางเต่าผาดไหล่ขวามาด้านหน้าสีดำ? หรือบลอนด์ครีม? ใส่แว่นเหลี่ยม ดวงตาสีดำ? น้ำตาลเข้ม? มักจะคอยยิ้มบาง และรับฟัง... รู้สึกว่าอาการมันแย่ลงกว่าที่คิด... สัญญาณที่ไม่ดีเท่าไหร่....

เสียงดึงสติมันช่วยได้เยอะอยู่ แต่ในขณะเดียวกันเสียงอีกด้านก็มักจะโผล่มาด้วยเช่นกัน... อยากจะวาดทุกคน แต่ก็ไม่อยากให้ 'มัน' หลุดออกมา พยายามกดเอา พยายามปฏิเสธ 'มัน' แต่บางครั้งก็เกือบจะยินยอมหลายครั้ง

 ณ ส่วนลึกของป่าไร้อรุณ มีการต่อสู้เกิดขึ้นต่อเนื่องกินเวลาหลายวัน อสูรนับสิบกระโจนใส่อยู่เรื่อย ราวกับจะไม่ให้เหยื่อของมันได้พักหายใจ • ฉึก... สวบ... ฉัวะ... • เสียงของคมมีดฟาดฟันต่อสู้กับอสูร ดังวนซํ้าไปมาจนทำให้ลืมบางสิ่งไป มีเพียงแค่รอดไปจากตรงนี้เท่านั้น • • • ในที่สุดการต่อสู้ที่ยาวนานก็สิ้นสุด... ร่างเล็กทรุดเข่าลงกับพื้นด้วยความเหนื่อยล้า มองซากของอสูรนับร้อยด้วยแววตาที่ว่างเปล่า พร้อมกับรอยสีดำตั้งแต่แขนซ้ายจนถึงคอ จากพิษที่ได้รับในการต่อสู้ • "เพียงแค่ลั่นไก..." • เรือนผมสีดำเดินเข้ามา พร้อมยื่นก้อนโลหะรูปร่างแปลกตา • "..." • ร่างเล็กมองของในมืออีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะฉีกยิ้มรับมันมาจ่อไว้ที่ขมับของตัวเอง • ปัง! • เสียงลั่นไกดังขึ้นในบริเวณเล็กๆ ราวกับว่าเสียงที่ควรดังสนั่นป่า ได้ถูกต้นไม้รอบๆดูดกลืนเสียงไปจนมีเพียงสองร่างที่ยืนอยู่ได้ยิน • "ทำไมถึงยังอยู่..." • เรือนผมสีดำเอ่ยด้วยความตกใจกับภาพเบื้องหน้า ลูกบาศก์สีน้ำเงินส่องแสงอ่อนๆ พุ่งกระแทกมือของร่างเล็กที่กำลังจะลั่นไก ทำให้กระสุนกระเด็นไปทางอื่น • ตุ๊บ! • ก้อนโลหะร่วงจากมือน้อย สลายไ

ในความมืดที่ว่างเปล่า และเงียบงัน เสียงหัวเราะที่ให้ความรู้สึกขนลุก ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเท้าเปล่าที่ก้าวอย่างช้าๆ • "นี่~ คิดอะไรอยู่เหรอ? สาเหตุที่รังสรรค์มันขึ้นมา เพื่ออะไรกันนะ?" • คำถามถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยียวน แต่ก็ให้ความรู้สึกอันตรายเช่นกัน • "เอาเถอะ~ ถ้าแบบนั้น จะไม่เกรงใจล่ะนะ~" • "เลือกให้ดีล่ะ~" • • • "Choose your knight and let's play a game~" • • • "A game that decide all of us~" 

 ณ ป่าลึกที่รุ่งอรุณไม่เคยมาเยือน มีเพียงแสงจันทร์ที่คอยส่องสว่าง ความหนาวเย็นจึงปกคลุมตลอดปี แต่ก็ไม่ถึงกับมีหิมะ ริมธาณที่ไหลอย่างเงียบงัน เสียงของกระดูกที่ถูกคมเขี้ยวที่ทรงพลังบดขยี้ บางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กำลังกินอย่างหิวโหยราวกับว่าไม่ได้กินอะไรมาเกือบปี หรือหลายปี • "น้อยเหมือนเดิมทุกมื้อเลยนะ... ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ถึงทนปล่อยได้" • มันเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งมองเงาสะท้อนบนผิวนํ้า พลางแทะ'อาหาร' • "...." • คู่สนทนาหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับไปนั่งดูเงาสะท้อนต่อ • "มากกว่านี้... อาหารมากกว่านี้... แล้วพวกเราจะได้ไม่ต้องหนี หรือหลบซ่อน!" • มันแยกเขี้ยวคำราม ด้วยความหงุดหงิด พุ่งเข้าฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ของคู่สนทนา ของเหลวที่ดำไหลอาบซีกซ้าย • "หิวเหลือเกิน... ได้เวลาออกล่า..." • มันพึมพำทั้งที่เขี้ยวยังคงฝังอยู่ในเนื้อ ร่างที่เคยนั่งนิ่งก็กัดฟัน พยายามดิ้นด้วยความเจ็บปวด หยิบมีดออกมาแทงไปที่คอของมัน สร้างบาดแผลสาหัส จนร่างใหญ่ที่ผอมซูบต้องอ้าปากถอยออกมา • ฉึก! • สองมือน้อยๆกำมีดแน่น ใช้จังหวะที่มันกำลังเสียหลักแทงซํ้าตรงกลางอกอย่างเต็

 ณ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้มีกิ่งก้านใบดูอุดมสมบูรณ์ แต่กลับมีสีดำ ทำให้บรรยากาศมืดมิด หนาวเหน็บ และเงียบงัน ในส่วนลึกของป่านั้นมีประกายตามจังหวะเสียงเสียงกระทบกันของโลหะ คมมีดสองเล่มปะทะกันอย่างต่อเนื่อง • ร่างเล็กในชุดเครื่องแบบได้แต่ตั้งรับ ราวกับว่ากำลังลังเล ในขณะที่คมมีดของดวงตาสีฟ้าอันเย็นเยียบนั้นไม่มีความปราณี • "จะดิ้นรนได้อีกกี่นํ้ากัน..." • เสียงที่นิ่งเรียบเอ่ยขึ้น โดยที่ปลายมีดยังคงเล็งไปที่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ • "ของแบบนั้นน่ะ มันไม่มีอยู่หรอก ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน" • สิ้นเสียงนั้น มีดที่เต็มไปด้วยความลังเลได้หลุดออกจากมือบาง พร้อมกับร่างในเครื่องแบบขาดลุ่ยล้มหงายลงกับผืนหญ้า ตามด้วยเท้าที่เหยียบซํ้าลงกลางลำตัว หากแรงอีกนิดซี่โครงได้หักแน่นอน • "มันไม่เคยมี และจะไม่มี" • มีดที่ไร้ความปราณีแปรเปลี่ยนเป็นหอกสีดำ เสียบเข้ากลางอกในพริบตา เหลือไว้เพียงร่างที่ถูกตรึงไว้กับพื้นด้วยหอก • • • "มันจะต้องมีอย่างแน่นอน..."

  มันเป็นวันธรรมดาที่น่าเบื่อเช่นเคย... ทุกคนต่างยิ้มแย้ม แต่แววตาพวกนั้นกลับตรงกันข้ามกับสีหน้าที่แสดงออกมา "สนใจรับเบเกอรี่เพิ่มไหมคะ? ทางเรามีโปรโมชั่นซื้อ 1 แถม 1" "ไม่ครับ" ผมตอบตัดบทออกไป โดยตายังคงมองมือถือ อีกมือหยิบธนบัตรจ่ายค่ากาแฟอย่างไว อยากกลับแล็ปเร็วๆแล้ว ทำไมเครื่องชงกาแฟต้องมาเสียตอนนี้ด้วย ไม่อยากออกมาตอนเช้าเลย... ในที่สุด... ทันทีที่ถึงคิว ผมรับกาแฟร้อน อย่างรวดเร็วและระมัดระวัง เตรียมเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ ที่ประตูนั้นเอง ผมก็ได้พบ... แววตาที่แตกต่างจากคนอื่นๆ แววตานั้น... ทำไมกัน... ความรู้สึกนี้... อยากได้เหลือเกิน... ผมได้แต่เก็บอารมณ์เอาไว้ รุดกลับไปสืบข้อมูลทันที จากท่าทางคงจะเป็นคนในพื้นที่ แบบนั้นก็หาไม่ยาก การเข้าถึงก็เช่นกัน ในยุคสมัยที่การติดต่อสื่อสารสะดวก ไม่นานก็เอื้อมมือไปถึงตัว พอได้พูดคุยก็ยิ่งอยากได้ขึ้นไปอีก  ไม่กี่วันต่อมาก็ได้เดินทางเพื่อพามาที่แล็ป แน่นอนว่าเป็น การเจรจา ผมเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะใช้วิธีลักพาตัวที่สร้างเรื่องยุ่งยากหรอกนะ หลังจากที่ได้สบตากันตรงๆต่างฝ่ายต่างก็เหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายจะตอบสนองสิ่งที่ตัวเองต้องกา