Log No.7569

 ณ ป่าลึกที่รุ่งอรุณไม่เคยมาเยือน มีเพียงแสงจันทร์ที่คอยส่องสว่าง ความหนาวเย็นจึงปกคลุมตลอดปี แต่ก็ไม่ถึงกับมีหิมะ ริมธาณที่ไหลอย่างเงียบงัน เสียงของกระดูกที่ถูกคมเขี้ยวที่ทรงพลังบดขยี้ บางสิ่งที่มีขนาดใหญ่กำลังกินอย่างหิวโหยราวกับว่าไม่ได้กินอะไรมาเกือบปี หรือหลายปี • "น้อยเหมือนเดิมทุกมื้อเลยนะ... ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ถึงทนปล่อยได้" • มันเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งมองเงาสะท้อนบนผิวนํ้า พลางแทะ'อาหาร' • "...." • คู่สนทนาหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกลับไปนั่งดูเงาสะท้อนต่อ • "มากกว่านี้... อาหารมากกว่านี้... แล้วพวกเราจะได้ไม่ต้องหนี หรือหลบซ่อน!" • มันแยกเขี้ยวคำราม ด้วยความหงุดหงิด พุ่งเข้าฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ของคู่สนทนา ของเหลวที่ดำไหลอาบซีกซ้าย • "หิวเหลือเกิน... ได้เวลาออกล่า..." • มันพึมพำทั้งที่เขี้ยวยังคงฝังอยู่ในเนื้อ ร่างที่เคยนั่งนิ่งก็กัดฟัน พยายามดิ้นด้วยความเจ็บปวด หยิบมีดออกมาแทงไปที่คอของมัน สร้างบาดแผลสาหัส จนร่างใหญ่ที่ผอมซูบต้องอ้าปากถอยออกมา • ฉึก! • สองมือน้อยๆกำมีดแน่น ใช้จังหวะที่มันกำลังเสียหลักแทงซํ้าตรงกลางอกอย่างเต็

 ณ ป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้มีกิ่งก้านใบดูอุดมสมบูรณ์ แต่กลับมีสีดำ ทำให้บรรยากาศมืดมิด หนาวเหน็บ และเงียบงัน ในส่วนลึกของป่านั้นมีประกายตามจังหวะเสียงเสียงกระทบกันของโลหะ คมมีดสองเล่มปะทะกันอย่างต่อเนื่อง • ร่างเล็กในชุดเครื่องแบบได้แต่ตั้งรับ ราวกับว่ากำลังลังเล ในขณะที่คมมีดของดวงตาสีฟ้าอันเย็นเยียบนั้นไม่มีความปราณี • "จะดิ้นรนได้อีกกี่นํ้ากัน..." • เสียงที่นิ่งเรียบเอ่ยขึ้น โดยที่ปลายมีดยังคงเล็งไปที่จุดสำคัญอย่างแม่นยำ • "ของแบบนั้นน่ะ มันไม่มีอยู่หรอก ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน" • สิ้นเสียงนั้น มีดที่เต็มไปด้วยความลังเลได้หลุดออกจากมือบาง พร้อมกับร่างในเครื่องแบบขาดลุ่ยล้มหงายลงกับผืนหญ้า ตามด้วยเท้าที่เหยียบซํ้าลงกลางลำตัว หากแรงอีกนิดซี่โครงได้หักแน่นอน • "มันไม่เคยมี และจะไม่มี" • มีดที่ไร้ความปราณีแปรเปลี่ยนเป็นหอกสีดำ เสียบเข้ากลางอกในพริบตา เหลือไว้เพียงร่างที่ถูกตรึงไว้กับพื้นด้วยหอก • • • "มันจะต้องมีอย่างแน่นอน..."