Title 02
ณ สวนแห่งหนึ่งในช่องว่างมิติที่ถูกซ่อนไว้ หนังสือปกแข็งขนาดเท่าสารานุกรมกำลังลอยอยู่เหนือโต๊ะนํ้าชาเล็กน้อย พลิกหน้าด้วยตัวเองไปช้าๆ ให้ร่างบางที่นั่งอยู่ได้อ่านทุกตัวอักษร...
"แววตาแบบนั้น... ได้คำตอบแล้วสินะ..."
เด็กสาวผมสีขาวยาวจนถึงกลางหลัง ยิ้มเอ่ยถามเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม มองร่างบางที่กำลังเอามือเท้าที่พักแขนของเก้าอี้ ก้มอ่านหนังสือ ปอยผมไหลลงมาบังดวงตา ทำให้สังเกตสีหน้าได้ยาก...
แต่ก็ไม่ใช่กับเรือนผมสีขาว...
"สุดท้าย... ก็ไม่ใช่..."
ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เบื่อหน่าย และไร้อารมณ์ โดยไม่ได้หันไปสบตากับคู่สนทนา
"แล้วจะทำยังไงกับคำเชิญที่ส่งไปแล้วล่ะ?"
เด็กสาวผมสีขาวแกว่งขาเล่น พลางหยิบคุกกี้ขึ้นมากัด
"........ มาไม่ถึงหรอก.... ที่นี่น่ะ...."
"แล้วจะทำยังไงกับ'มัน'ล่ะ?"
เด็กสาวถามต่อ
"ก็ทำอย่างที่เคยทำ.... พวกเขาไม่รู้หรอก..."
เจ้าของหนังสือถอนหายใจตอบกลับไป
"แล้วถ้ารู้ล่ะ...?"
"พวกเขาจะไม่มีวันได้เห็น... เป็นครั้งที่สอง...อีกอย่าง..."
"อยากรู้เหมือนกัน... ว่าจะมีค่าพอให้ลงมือไหม..."
ร่างบางยิ้มมุมปากตอบ ก่อนที่จะลุกขึ้นหันหลังให้อีกฝ่าย พร้อมกับหนังสือที่กลายเป็ยรูบิคสีเงิน ลอยไปอยู่ข้างๆ
"และมันก็คงจะไม่มี... ตามเคย..."
สิ้นเสียงเจ้าของหนังสือก็เดินหายไปในกำแพงสีขาว พร้อมกับรูบิคสีเงิน เหลือไว้เพียงเด็กสาวผมสีขาว
"ใช่แล้ว.... ไม่มีใคร....."
เด็กสาวมองคู่สนทนาที่เดินหายไป ก่อนที่จะกัดคุกกี้คำสุดท้าย
"ของแบบนั้น.... มันไม่เคยมีอยู่แล้วล่ะ... เนอะ..... โฟรเฟ่......"
"แววตาแบบนั้น... ได้คำตอบแล้วสินะ..."
เด็กสาวผมสีขาวยาวจนถึงกลางหลัง ยิ้มเอ่ยถามเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้าม มองร่างบางที่กำลังเอามือเท้าที่พักแขนของเก้าอี้ ก้มอ่านหนังสือ ปอยผมไหลลงมาบังดวงตา ทำให้สังเกตสีหน้าได้ยาก...
แต่ก็ไม่ใช่กับเรือนผมสีขาว...
"สุดท้าย... ก็ไม่ใช่..."
ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เบื่อหน่าย และไร้อารมณ์ โดยไม่ได้หันไปสบตากับคู่สนทนา
"แล้วจะทำยังไงกับคำเชิญที่ส่งไปแล้วล่ะ?"
เด็กสาวผมสีขาวแกว่งขาเล่น พลางหยิบคุกกี้ขึ้นมากัด
"........ มาไม่ถึงหรอก.... ที่นี่น่ะ...."
"แล้วจะทำยังไงกับ'มัน'ล่ะ?"
เด็กสาวถามต่อ
"ก็ทำอย่างที่เคยทำ.... พวกเขาไม่รู้หรอก..."
เจ้าของหนังสือถอนหายใจตอบกลับไป
"แล้วถ้ารู้ล่ะ...?"
"พวกเขาจะไม่มีวันได้เห็น... เป็นครั้งที่สอง...อีกอย่าง..."
"อยากรู้เหมือนกัน... ว่าจะมีค่าพอให้ลงมือไหม..."
ร่างบางยิ้มมุมปากตอบ ก่อนที่จะลุกขึ้นหันหลังให้อีกฝ่าย พร้อมกับหนังสือที่กลายเป็ยรูบิคสีเงิน ลอยไปอยู่ข้างๆ
"และมันก็คงจะไม่มี... ตามเคย..."
สิ้นเสียงเจ้าของหนังสือก็เดินหายไปในกำแพงสีขาว พร้อมกับรูบิคสีเงิน เหลือไว้เพียงเด็กสาวผมสีขาว
"ใช่แล้ว.... ไม่มีใคร....."
เด็กสาวมองคู่สนทนาที่เดินหายไป ก่อนที่จะกัดคุกกี้คำสุดท้าย
"ของแบบนั้น.... มันไม่เคยมีอยู่แล้วล่ะ... เนอะ..... โฟรเฟ่......"
